Hoe pak ik een pestkop aan?

Pesten is normaal”, zegt pestdeskundige Gie Deboutte. “Kinderen tasten de grenzen af van het samenleven in groep.” De helft van de Vlaamse jongeren zegt ooit zelf al iemand te hebben gepest. Veel scholen werken met No Blame en HERGO. Zo doen ze in de eerste plaats iets vóór het slachtoffer, niet tégen de pester. Wat leer je daaruit als ouder?

Is mijn kind een pester?

Gie Deboutte: “Onderzoek toont aan dat drie tot acht procent van alle kinderen ernstig wordt gepest. Dat is minstens een kind per klas. Vooral tussen tien en veertien jaar slaan pesters toe. De helft van de jongeren zegt ooit zelf al iemand te hebben gepest. En dan gaat het niet enkel om slaan en schoppen. Iemand negeren, publiek belachelijk maken of haatmails sturen komt minstens even hard aan. Cyberpesten (pesten via internet) is gemakkelijk en anoniem. Je kan als ouder niet alles gezien hebben.”

Dat is toch alleen maar plagen!

Gie Deboutte: “Plagen gebeurt spontaan, het duurt niet lang, is onregelmatig. Maar van zodra je kind een ander met opzet kwetst of bang maakt, loopt er iets fout. Gebeurt dat als groep steeds tegen dezelfde leerling? Herhaalt het gedrag zich? Dan spreken we over pesten. Zeker als het pestgedrag doorgaat nadat het slachtoffer of de leraar duidelijk vragen om te stoppen. Pesters ontkennen vaak of schuiven de schuld door.”

Geen schuld

Onze school pakt pesten aan met de No Blame-methode. De pester krijgt dan geen directe straf. De leraar roept een groepje kinderen bij zich tijdens een pauze. In die groep zit de pester, een meeloper, een hulpvaardig kind… De opdracht van de groep is simpel. Het slachtoffer moet zich zo snel mogelijk beter voelen. De kinderen formuleren voorstellen in de ik-vorm. “Ik ga An vragen of ze mee wil dansen op de speelplaats.” “Bij de volgende voetbalmatch ga ik Arne eerst kiezen.” “Ik ga Myrthe verdedigen als er nog eens opmerkingen komen over haar kleren.” De leraar doet een beroep op hun inlevingsvermogen en geeft kinderen de kans om te ontsnappen aan de groepsdruk. Ook de pester krijgt op die manier de kans om zijn gedrag aan te passen. Dat is een directe hulp voor het slachtoffer.”

Herstelgericht

Gie Deboutte: “Soms is pestgedrag te ernstig om de dader niet te benoemen. Blijft pesten duren? Dan kiezen scholen voor een herstelgericht groepsoverleg (HERGO). Meestal zijn de feiten veel ernstiger. Het komt vaker voor bij kinderen uit het secundair. In een HERGO gaan dader, slachtoffer, hun ouders en vrienden met een neutrale HERGO-deskundige op zoek naar manieren om de schade te herstellen. Het slachtoffer, gesteund door zijn omgeving, vertelt wat het verwacht. De pester die ook kan terugvallen op familie of vrienden, doet voorstellen om zijn daden goed te maken. Een ‘sorrybrief’ kan al erg zinvol zijn. De afspraken komen in een contract te staan.”

Wat kan je als ouder doen?

Gie Deboutte: “Als ouder mag je je eigen gevoelens niet uitspelen. Natuurlijk ben je ontgoocheld. Laat dat op een rustige manier weten. Benoem wat voor jou evenmin kan. Direct gaan zwaaien met straffen en dreigementen helpt niet. Integendeel. Onderzoek toont aan dat je het negatieve gedrag zo enkel nog versterkt. Kinderen worden nog harder naar anderen toe. Ook voor het slachtoffer is dit geen veilige oplossing. De angst die een slachtoffer voelt wordt alleen maar groter. “Zal die pester niet nog harder gaan pesten nu hij door mij verraden is?” “Wat als de juf er niet meer bij is?” Wie pesten wil stoppen, doet vooral iets vóór het slachtoffer, niet zozeer tégen de pester.”

Praat over pesten

Gie Deboutte: “Blijf praten met je kind. Probeer samen te ontdekken waar dat pestgedrag vandaan komt. Loopt je kind mee met andere pesters? Is het zelf bang om gepest te worden? Praat over de gevolgen van zijn gedrag. Hoe voelt het slachtoffer zich? Hoe voel jij je er zelf bij? Pesters geraken soms verstrikt in een draaikolk van pestgedrag waar ze liever niet in terecht waren gekomen. Voor jonge kinderen is het moeilijk om een ander zijn gevoelens juist in te schatten.”

Maak de pester verantwoordelijk

Gie Deboutte: “Een pester enkel een televisieverbod van een week opleggen helpt niet. Je neemt op dat moment de verantwoordelijkheid helemaal over. Je kind moet gewoon de straf uitzitten en de kous is af. Het krijgt niet de kans om zijn fouten goed te maken. Beter deel je de verantwoordelijkheid. Verwacht een antwoord van je kind op je vragen. Verwacht ook een voorstel om het goed te maken. Zoek samen hoe je kind het slachtoffer zich beter kan doen voelen. Geef je kind de kans om jouw vertrouwen terug te verdienen en doe beroep op waar jouw kind zich op een positieve manier sterk in toont. Maak duidelijke afspraken, maar bewaak de warmte in je opvoedstijl.”

 

 

(bron: www.klasse.be)